به فرورفتگیهای مصنوعی یا طبیعی در سطح زمین گفته میشود که ژرفای آنها از پهنایشان بیشتر و پهنای آنها از درازایشان بسیار کمتر است.
ترانشهها اساساً جویهای عمیقی هستند که ممکن است دارای ویژگیهای دیگری نیز باشند.
ترانشههای طبیعی در کف اقیانوسها به وفور یافت میشوند که برخی از آنها مانند
ترانشههای مغاکی همچون درازگودال ماریانا ممکن است عمق بسیار زیادی داشتهباشند. در سطح خشکی نیز
ترانشههای طبیعی گوناگون دیده میشود که برخی از آنها ممکن است تبدیل به دره یا ویژگیهای طبیعی بزرگ دیگر شوند.
ترانشههای مصنوعی با اهداف گوناگون مانند ایجاد استحکامات نظامی، انتقال آب برای آبیاری کشاورزی، یا ایجاد حصار و خط مرزی برای زمینها ساخته میشوند. برای کاهش آلودگیهای بصری، خطوط برق، گاز و تلفن نیز ممکن است از راه حفر
ترانشه در دل زمین نصب شوند. گاهی برای یافتن برخی تأسیسات زیر خاک
ترانشههای اکتشافی حفر میشود.
ترانشه به وجود اختلاف ارتفاع زیاد در مقطع کوچک عرضی میگویند درزمان خاکبرداری به دیوارهای قائم
ترانشه و به دیوارهای افقی برم میگویند.
از محل
ترانشه های تند منحنی میزان گذر نمی کند و با محدوده مشخص می شوند. در جاهای که تراکم منحنی میزانها زیاد باشد نشان دهنده
ترانشه طبیعی می باشد.
هرگاه برای ایجاد بستر راه نیاز به حفاری از سطح طبیعی زمین با شیب مناسب باشد به قسمت حفاری شده
ترانشه یا trench گویند.
پله هایی که بین
ترانشه ها ایجاد می شود را “برم” Berm می گویند که وقتی ارتفاع دیواره
ترانشه از ۸ متر بیشتر بشه برای حفظ پایداری شیروانی
ترانشه اجرا می شود.روش های
پایدار سازی ترانشه ها
یکی از روشهای
پایدارسازی ترانشه ها
نیلینگ است که عملکرد آن بر اساس مسلح سازی توده خاک بوسیله المانهای کششی در داخل گمانه های از قبل حفاری شده و تزریق دوغاب سیمان می باشد و امروزه در
پایدارسازی ترانشه ها و گودها بسیار مورد استفاده قرار می گیرد. با توجه به اینکه پایدارسازی و مسلح سازی خاک بصورت مرحله ای و همزمان با عملیات گودبرداری صورت می پذیرد از این روش بعنوان یکی از مطمئن ترین روشهای گودبرداری بخصوص در محیط های شهری نام برده می شود.
اجرای نیلینگ در انواع خاک با امکان برداشت
ترانشه بصورت قائم، عدم اشغال فضای گودبرداری و خذف مزاحمت و تداخل با عملیات اسکلت سازی و سایر اعضای ساختمان امروزه این روش را به یکی از محبوبترین روشهای پایدارسازی تبدیل کرده است.
